เรื่องที่ท่านจะอ่านต่อไปนี้เป็นเรื่องที่ดิฉันเขียนขึ้นมาจากประสบการณ์จริงและได้ส่งเข้าประกวดข้อเขียนในโครงการของคลื่นครอบครัว 97.5  F.M. Nice Station เมื่อเดือน 2542 และเป็นเรื่องที่ได้รับรางวัลในการเข้าประกวดในครั้งนั้น  และเมื่อทางสถานีได้อ่านออกรายการทางวิทยุ  คุณ ดำรง  พุฒตาล  ซึ่งเป็นบรรณาธิการของนิตยสาร “ คู่สร้างคู่สม ” ได้รับฟังเรื่องราวและประทับใจ จึงขออนุญาตทางสถานีเพื่อนำเรื่องที่ได้รับรางวัลลงตีพิมพ์ในหนังสือ “ คู่สร้างคู่สม ”  ซึ่งเรื่องของดิฉันได้รับการพิมพ์ลงหนังสือ “ คู่สร้างคู่สม ” ฉบับที่ 353 ประจำเดือนกันยายน 2542  ดิฉันเห็นว่าเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครั้งที่ดิฉันได้ติดตามสามีไปประจำการต่างประเทศ  และเป็นเรื่องราวที่น้อยคนนักจะประสบเหตุการณ์อย่างดิฉัน   ดิฉันเขียนขึ้นเป็นบันทึกเรื่องราวส่วนตัว  ขอนำมาเล่าสู่กันฟังหวังว่าท่านสมาชิกชมรมฯ คงจะได้รับความเพลิดเพลินไม่มากก็น้อยนะคะ

แม้วันเวลาจะล่วงเลยไปถึง 13  ปีแล้ว  ฉันก็ไม่เคยลืมเหตุการณ์ในวันนั้นไปได้  และจะขอจดจำไว้ไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่  นั่นคือวันที่ลูกชายที่น่ารักของฉันได้ลืมตามาดูโลกเป็นครั้งแรก  หลังจากที่ฉันเพียรพยายามอย่างมากที่จะมีลูกเมื่อแต่งงานมาได้ 5 ปี ขอความช่วยเหลือจากแพทย์มาหลายท่าน  แต่เมื่อถึงเวลา  ลูกก็มาเกิดได้โดยไม่ต้องพึ่งเทคนิคทางการแพทย์แต่ประการใด อาจจะเป็นเพราะฟ้าลิขิตให้เขามาเกิดในวันนั้น  ในเหตุการณ์ที่ฉันจะเล่าต่อไป  ซึ่งไม่มีวันลืมเลย

หลังจากที่สามีของดิฉันได้รับแต่งตั้งจากกระทรวงการต่างประเทศให้ไปประจำการยังสถานเอกอัครราชทูต ณ กรุงมะนิลา  ประเทศฟิลิปปินส์  เราสองคนได้ไปใช้ชีวิตในต่างแดนเป็นครั้งแรก  เมื่อเราว่างจากภาระหน้าที่การงาน  เราใช้ชีวิตคู่กันอย่างเต็มที่ในการท่องเที่ยวไปในสถานที่ต่างๆ  หรือดูหนังฟังเพลงบ้างในบางโอกาส พบปะเพื่อนฝูงโดยไม่ต้องห่วงใครที่บ้านเรายังไม่เคยคิดถึงการมีลูกอย่างจริงจังแต่เพราะเห็นว่าเป็นสิ่งผิดปกติที่แต่งงานมาหลายปีแล้วไม่มีลูกฉันจึงต้องไปปรึกษาแพทย์ตั้งแต่ก่อนจากเมืองไทยมา  และเมื่อไปอยู่มะนิลาได้หนึ่งปีผ่านไปเราก็มีความต้องการที่จะมีลูกกันอย่างจริงจังและความตั้งใจของเราก็ประสบผลสำเร็จ